Początki wsi Wysoka łączone są z kolonizacją prowadzoną przez ród Jordanów z Zakliczyna. Jednak pierwsza zachowana wzmianka o wsi pochodzi z roku 1581, kiedy to Wysoka należała już do rodu Zebrzydowskich, z którymi to właśnie wiązać możemy powstanie wysockiego dworu. Kolejnymi jego właścicielami byli: Sierakowscy, Stadniccy, Larischowie, Borowscy (Wężykowie).

W 1890 roku dziedzicem Wysokiej został Robert Żeleński, a rodzina hrabiów Żeleńskich była w posiadaniu tych dóbr do roku 1944. Podczas ciężkich walk toczonych tu we wrześniu 1939 roku, dwór został zbombardowany. Po II wojnie światowej we dworze umieszczono szkołę podstawową, która funkcjonowała do 1966 roku. Przez szereg następnych lat nieużytkowany budynek popadał w ruinę. Dopiero w 1988 roku, nowi właściciele dworu, pp. Pilchowie, przystąpili, po przejęciu obiektu, do generalnego remontu i renowacji.

Wysocki dwór, wzniesiony na planie prostokąta, jest piętrowym, podpiwniczonym budynkiem, murowanym z kamienia łamanego i cegły, potynkowanym, wzmocnionym w narożnikach szkarpami. Nakryty jest wysokim, czterospadowym dachem. Wejście do budynku, prowadzące do obszernej sieni, umieszczone jest w środkowej części elewacji frontowej. Z sieni, wejścia, ujęte kamiennymi obramieniami, dają dostęp do kuchni (po prawej) i salonu (po lewej). Rytm okien piętra, na które prowadzą łamane schody drewniane, wskazuje, że od początku były tam po obu stronach sieni po dwa pokoje w amfiladzie. Sień i salon parteru, podobnie jak i głębokie, obszerne piwnice nakrywają sklepienia kolebkowe z lunetami. Piętro przykrywa belkowany strop.
Pierwotnie budynek pełnił funkcję dworu obronnego. Przeprowadzona pod koniec XVIII w. przebudowa nadała mu charakter szlacheckiej rezydencji mieszkalnej. W otoczeniu zachowały się czytelne do dzisiaj założenia zieleni: ogrodu, parku krajobrazowego i tzw. zwierzyńca (las w przedłużeniu ogrodu dworskiego). Tworzą one wraz z samym dworem zespół o unikatowych wartościach historycznych, architektonicznych i krajobrazowych.