W 1614 roku zakończona została budowa kościoła ufundowanego przez właściciela dóbr suskich Piotra Komorowskiego. Po konsekracji świątyni (1624) fundator osadził tutaj kanoników regularnych lateraneńskich z kościoła Bożego Ciała w Kazimierzu, obecnie dzielnicy Krakowa. W latach 1624-1630 wybudowany został klasztor (obecna plebania) i zespół siedmiu kaplic.
Część placu ograniczonego rozmieszczonymi symetrycznie kaplicami wydzielono na cmentarz (na dzisiejsze miejsce przeniesiono go w 1836).
Całość założenia opasana została kamiennym murem z małymi basztami, strzelnicami i bramami. Ta pierwotna XVII-wieczna kompozycja zespołu kościelno-klasztornego zachowała się w dużej części do dzisiaj. Stary kościół jest niewielką, jednonawową budowlą, w ogólnej bryle o tradycjach gotyckich, w szczegółach renesansową i barokową. Przy prezbiterium, od strony południowej, pomieszczona została niewielka zakrystia, a ok. poł. XVII w., od strony północnej dobudowano kaplicę. Z nieco późniejszego okresu pochodzą: półokrągła dobudówka, w której umieszczono schody na chór i ośmioboczna, kryta blachą, wieżyczka na sygnaturkę. Budowla spięta jest na zewnątrz szkarpami. Na jednej z nich, usytuowanej na środku ściany zachodniej, umieszczony jest zdobiony ornamentem kartusz z herbem Korczak Komorowskich. Warto zwrócić uwagę na inne zachowane elementy z najstarszego wystroju kościoła. Należą do nich m.in. fragmenty polichromii i malowidło przedstawiające Wniebowzięcie Marii Matki Bożej umieszczone na sklepieniu prezbiterium oraz fryz sgraffitowy na jego ścianach. Pod prezbiterium znajduje się krypta grobowa Komorowskich. Z zachowanego do dziś wyposażenia wnętrza uwagę zwraca chór muzyczny wsparty na czterech kolumnach jońskich (XVII w.) oraz ołtarze, główny i sześć bocznych, późnobarokowe i rokokowe pozostałe z bogatego wystroju w jaki uposażyli kościół Wielopolscy, kolejni, po Komorowskich, właściciele dóbr suskich. W obejściu po południowej stronie kościoła umieszczono pochodzące ze świątyni, XVII-wieczne kamienne płyty nagrobne Mikołaja Komorowskiego (brata fundatora) i Zofii Wojtalowskiej. Kościół z budynkiem klasztoru połączony jest arkadowym przejściem, na którego zewnętrznej, północnej ścianie zachowały się dwie renesansowe, majolikowe tafle. Klasztor (obecnie plebania) jest prostokątną, piętrową, podpiwniczoną, kamienną budowlą nakrytą wysokim, czterospadowym dachem.
Główne wejście do budynku (wcześniej była tu furta klasztorna) prowadzi do centralnie usytuowanej sieni, z której klatką schodową można dostać się na pierwsze piętro, gdzie w kilku pomieszczeniach zachowały się belkowane pułapy. O późnorenesansowej architekturze budynku przypominają skromne kamienne profile obramień drzwi i okien oraz częściowo zachowany, kilkukrotnie przerabiany balkon na elewacji południowej. Z pierwotnego założenia dotrwały do dzisiaj trzy kaplice, z których uwagę przyciąga zwłaszcza ta zmodernizowana w 1818 roku. Wtedy to późnorenesansowa kaplica została nadbudowana o górną, drewnianą część i zaczęła pełnić rolę dzwonnicy.
W dolnej, kamiennej części kaplicy pomieszczona została krypta grobowa rodziny Wielopolskich i Branickich. Stary kościół oraz przykościelne kaplice zostały w ostatnich latach gruntownie odrestaurowane staraniem ks. proboszcza Stanisława Bogacza.
Nowy kościół, którego bryła dominuje teraz nad całym zespołem, powstał w latach 1897 -1908 i połączony został później parterową przewiązką, w której wydzielono miejsce na zakrystię, z historyczną częścią zespołu. Ciężar budowy nowej świątyni, jak również utrzymania obu kościołów, wzięła na siebie rodzina Branickich. Suski kościół jest jedną z najciekawszych realizacji wybitnego twórcy Teodora Talowskiego. Konstrukcja wzniesiona w charakterystycznym, autorskim stylu “malowniczego eklektyzmu”, nawiązuje do monumentalnej, średniowiecznej architektury wykorzystując elementy zarówno gotyckie jak i romańskie.
Parafia pw. Nawiedzenia NMP tel. 786 957 688
Msze święte: niedziele i święta – 6.30, 8.00, 9.30, 11.00, 13.00, 15.00, 18.00, 20.00 (okres letni), dni powszednie – 6.30, 7.00, 18.00
