W okresie wczesnego średniowiecza tereny obecnego powiatu suskiego pokrywała puszcza karpacka. Zwarte osadnictwo pojawiło się tu dość późno w stosunku do innych regionów naszego kraju, jednak najstarsze ślady pobytu człowieka w dorzeczu górnej Skawy są bardzo dawne, o czym przekonują wyniki badań archeologicznych. Wiemy między innymi, że na terenie dzisiejszych Zembrzyc istniało znaczne grodzisko, datowane przez większość badaczy na okres kultury łużyckiej (700-400 przed Chr.)
Za czasów pierwszych Piastów opisywany obszar znalazł się w granicach Ziemi Krakowskiej, jednak ok. 1179 r. został podzielony. Od tej pory jego zachodnia część znajdowała się na terenie księstw śląskich (początkowo opolskiego, później cieszyńskiego, a następnie, w wyniku kolejnych podziałów Śląska – oświęcimskiego i zatorskiego), a wschodnia pozostawała w granicach Królestwa Polskiego. Granica pomiędzy nimi biegła wtedy mniej więcej wzdłuż linii Skawy, i dalej na południe w kierunku Babiej Góry i pogranicza polsko-węgierskiego. Podział ten miał istotne znaczenie dla dalszej historii obu części obecnego powiatu suskiego i sprawił, że ich dzieje potoczyły się nieco odmiennie.
Pierwsza silniejsza i zwarta fala osadnictwa napłynęła na te tereny w XIV w. Akcja osadnicza była wówczas wspierana przez książąt oświęcimskich po stronie zachodniej (Zembrzyce – pierwsza wzmianka z 1333 r., Krzeszów – 1355, Śleszowice – 1376, Sucha – 1405) i królów polskich, głównie Kazimierza Wielkiego, po stronie wschodniej (Budzów – 1369, Maków – 1378). Te pierwsze w przeważającej części pozostały wsiami prywatnymi, szlacheckimi, natomiast te drugie weszły w skład nowo utworzonego starostwa lanckorońskiego i uzyskały w ten sposób status wsi królewskich. Trzecia fala osadnicza kierowała się na teren powiatu suskiego od strony północno-wschodniej, a jej nasilenie miało miejsce w XVI stuleciu i było związane z działalnością znanego rodu Jordanów z Zakliczyna. Zakładali oni kolejne wsie w zachodniej części obecnego powiatu suskiego (Osielec, Toporzysko, Wysoka, Naprawa), a ukoronowaniem tych działań była w 1564 r. lokacja na terenach dawnej wsi Malejowa pierwszego miasta na tym terenie, które otrzymało od nazwiska swojego założyciela nazwę Jordanów. Prawdopodnie od 2.poł. XVI w. znaczną rolę w postępach osadnictwa na opisywanym terenie zaczęli odgrywać również wędrujący grzbietami pasm górskich pasterze wołoscy.
W 1564 roku Sejm w Warszawie dokonał ostatecznej inkorporacji terenów dawnych księstw oświęcimskiego i zatorskiego, zakupionych przez królów polskich już w poprzednim stuleciu, wcielając je jako powiat śląski do województwa krakowskiego. W ten sposób cały teren obecnego powiatu suskiego znalazł się w granicach Rzeczypospolitej. Można wyróżnić trzy jego części różniące się od siebie zwłaszcza pod względem stosunków własnościowych. Miejscowości położone w środkowej części opisywanego obszaru wchodziły nadal w skład starostwa lanckorońskiego i pozostawały wsiami królewskimi. Osady leżące na zachodnich i wschodnich krańcach obecnego powiatu znajdowały się w rękach prywatnych właścicieli, o ile jednak na Jordanowszczyźnie była to własność rozdrobniona, o tyle tereny pozostające przed laty w granicach księstw śląskich znalazły się na początku XVII w. w całości we władaniu rodu Komorowskich, co dało początek znacznemu dominium z centrum na zamku w Suchej. Dobra te pozostały w rękach znanych polskich rodów (po Komorowskich byli tu Wielopolscy, Braniccy i Tarnowscy) do czasów reformy uwłaszczeniowej w połowie XIX w., a częściowo nawet do 1939 r.
W 1772 r. w wyniku traktatu rozbiorowego teren obecnego powiatu suskiego został włączony w skład Cesarstwa Austriackiego. Starostwo lanckorońskie przestało istnieć, a miejscowości wchodzące wcześniej w jego skład, stały się własnością skarbu austriackiego. Pewna ich część została wystawiona na sprzedaż jeszcze w XVIII w., natomiast Maków wraz z okolicznymi 10 wsiami został zakupiony w 1839 r. przez hr. Filipa Saint-Genois, którego syn odsprzedał z kolei w 1878 r. swój majątek na tym terenie arcyksięciu Albrechtowi Habsburgowi. Dobra te pozostawały w rękach Habsburgów do końca okresu rozbiorów. W 1924 r. część z nich (obszary rolne i leśne w Zawoi i okolicach) została przekazana Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie.
W okresie porozbiorowym, a także później, za czasów II Rzeczypospolitej, przeprowadzano na Podbabiogórzu częste zmiany w podziale administracyjnym. Cały omawiany obszar wchodził najpierw kolejno w skład cyrkułów: w Wieliczce, Myślenicach i Wadowicach. W wyniku reformy, jaka miała miejsce w Cesarstwie w 1867 r., utworzone zostały starostwa powiatowe. Wtedy to dobra suskie znalazły się w granicach powiatu żywieckiego, Maków i okolice – wadowickiego, a Jordanów – myślenickiego. Kilka lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w 1924 r. utworzony został nowy powiat z siedzibą w Makowie, w którego granicach znalazła się także Sucha wraz z okolicznymi miejscowościami. Taki stan rzeczy utrzymał się jednak tylko niespełna 10 lat, do roku 1933, kiedy to powiat makowski zlikwidowano. Sucha znalazła się wtedy ponownie w powiecie żywieckim, a Maków i okolice w wadowickim. Wschodnia część omawianego obszaru z Jordanowem w okresie II Rzeczypospolitej pozostawała stale w granicach powiatu myślenickiego.
W okresie okupacji hitlerowskiej zachodnia część omawianego obszaru wraz z Suchą została bezpośrednio wcielona do Rzeszy Niemieckiej, natomiast wschodnia, z Makowem i Jordanowem, weszła w skład nowo utworzonego przez Niemców Generalnego Gubernatorstwa. Granica pomiędzy nimi biegła wzdłuż Skawy i dalej głównym grzbietem Pasma Jałowieckiego.
W tych trudnych czasach mieszkańcy Podbabiogórza niejednokrotnie dawali dowody swojego patriotyzmu i przywiązania do Ojczyzny. Do historii przeszła dzielna walka, jaką z przeważającymi siłami niemieckimi 1-2 września 1939 r. stoczyły w Wysokiej koło Jordanowa oddziały 10. Brygady Kawalerii Zmotoryzowanej pod dowództwem płk. Stanisława Maczka wspierane przez miejscową ludność. Od pierwszych miesięcy wojny na opisywanym obszarze rozwijał się ruch oporu, dużą aktywnością wykazywały się liczne oddziały partyzanckie, szczególnie aktywne w ostatnich latach okupacji w rejonie Pasma Polic. W styczniu 1945 r. tereny te zostały zajęte przez wojska radzieckie, które wyparły stąd oddziały niemieckie.
Ważną datą w powojennej historii Podbabiogórza jest rok 1956, kiedy to z części terenów, wchodzących wcześniej w skład powiatów: żywieckiego, wadowickiego i myślenickiego utworzony został nowy powiat z siedzibą w Suchej. Jednak w 1975 r., w wyniku reformy wprowadzającej nowy, dwustopniowy podział administracyjny kraju (województwa, gminy) został on zlikwidowany, a jego teren podzielony i wcielony do nowoutworzonych województw: bielskiego i nowosądeckiego. Ćwierć wieku później, w wyniku kolejnej reformy, już w czasach III Rzeczypospolitej, 1 I 1999 r., powiat suski, w nieco zmienionym kształcie terytorialnym, powrócił na mapę, wchodząc, zgodnie z tradycjami historycznymi i kulturowymi mieszkańców, w skład województwa małopolskiego.